12 februari 2024

Vandaag doe ik iets wat ik eerder nooit heb gedaan. Ik gebruik mijn account om iets persoonlijk te verspreiden. Iets dat al enkele maanden op ons hart ligt maar we tot op heden met erg weinig mensen rondom ons durfden of konden delen.

Ik had me deze verjaardag toch anders voorgesteld. Maar deze voormiddag reed ik met mijn man richting Gasthuisberg in Leuven. Een rit die we de laatste maanden al wel vaker aflegden. Maar deze keer hadden we een vooruitzicht.

Vanaf vandaag wordt onze jongste zoon opgenomen op de dienst kinderpsychiatrie. Dat betekend dat we vanaf nu 2 dagen per week zullen vertoeven in de warme en vooral goede handen van enkele professionals.

Onze zoon had het in zijn leventje niet altijd even makkelijk. Mama en papa loslaten verliep voor hem moeizamer dan bij anderen. Hij heeft graag mama of papa dicht bij hem en hierdoor verliep de opvang dan ook altijd moeizaam. Zo moeizaam dat hij zelfs bijna niet meer sliep en boven op zijn onveilig gevoel ook nog een groot slaaptekort opliep.

Onze zoon gaf ons meermaals het signaal de wereld te eng te vinden. En dankzij de psycholoog in Leuven kwamen we er achter dat het beter voor hem was even de buitenwereld te verkleinen en hem gewoon thuis op te vangen.

Ik werd voltijds mama maar ook mijn draagkracht was al ver over de grens. Tijd dus om ons gezin en ik vooral mezelf opnieuw kracht te geven. We beslisten dus in december samen met de psychiater dat een opnamen de enige goed beslissing was.

Voor onze zoon maar ook vooral voor onszelf. Wij die volledig opgebrand en uitgeput zijn hebben nu echt externe nodig die ons gezin mee dragen.

Die opnamen start dus vandaag. Bang en met een klein hartje mochten we al een klein beetje proeven van wat er ons de komende periode te wachten staat. Maar het zal allemaal pas echt duidelijk worden binnen enkele maanden denk ik.

Toch ben ik vandaag ook ergens blij en trots op mezelf en ons gezin. We starten een nieuw hoofdstuk waarbij we de focus leggen op wat er echt toe doet en niet meer op wat anderen belangrijk vinden te doen. Dit zal voor onszelf en voor onze zoon

een groeikans zijn en op het einde van de rit zullen we er allemaal beter uitkomen. Daar heb ik 100% vertrouwen in. Maar tot dan hopen we dat ons zitje van onze rollercoaster ons nog even stevig vasthoud.