Onvoorwaardelijk?!

Onvoorwaardelijk.

Dat woord blijft maar door mijn hoofd spoken vandaag.

Wanneer zijn we eigenlijk gestopt met écht onvoorwaardelijk te zijn?

Als kind lijkt het zo eenvoudig. Ik hoef er maar naar mijn eigen kinderen te kijken en mijn mondhoeken krullen vanzelf omhoog. Zij laten altijd eerlijk en ongefilterd zien wat ze voelen.

Doe ik het slecht als mama? Dan hoor ik dingen als:“Dit was de slechtste avond ooit!”En eerlijk… hoe onbegrijpelijk is het ook dat ik zei dat ze naar binnen moesten komen terwijl ze net aan het dansen waren op hun lievelingsnummer?

Maar wat ik zo bijzonder vind: die boosheid waait net zo snel weer weg als ze kwam. Vijf minuten later krijg ik alweer een knuffel of een brede glimlach. Kinderen zijn gewoon onvoorwaardelijk. Ook als je even “oneerlijk” was in hun ogen, ook als je iets deed wat ze niet leuk vonden—ze keren altijd terug, met dezelfde liefde en verbondenheid als daarvoor.

En dan vraag ik me af: waar verliezen wij dat onderweg?Wanneer zijn we gaan denken dat anderen perfect moeten zijn? Dat fouten reden zijn om afstand te nemen? Wanneer werd het makkelijker om mensen uit ons leven te bannen, dan om hen de kans te geven zich te excuseren of hun verhaal te doen?

De laatste tijd loop ik hier vaak tegenaan. Ik zie mensen afstand nemen van elkaar. Ik zie hoe woorden soms klakkeloos geloofd worden, zonder stil te staan bij de mens erachter. En ik voel het verdriet als onvoorwaardelijk ineens tijdelijk blijkt te zijn.

Ook in mijn eigen leven bracht dat al teleurstelling en pijn. Maar toch… ik wil dat niet meer.

Vanaf nu kies ik bewust. Ik wil niet meer verbinden met tijdelijk.Ik kies voor onvoorwaardelijk.Voor de liefde die ruimte laat voor fouten. Voor de verbinding die niet wankelt bij tegenslag. Voor mensen zoals ze zijn, ook als ze niet perfect zijn.

Want onvoorwaardelijk… dát is pas écht.