Van overweldigd naar veerkrachtig.

Ons avontuur begon op 12 februari. Op dat moment wisten we nog niet wat ons de komende maanden zou overkomen. Het is niet zo dat je zomaar aan eender wie kan vragen hoe zo'n dag op de kinderpsychiatrie zou lopen.

In het begin was het allemaal best spannend. We kwamen terecht in een nieuwe groep mensen die we niet kenden. We kenden de gewoontes die er waren nog niet en waren vooral erg afwachtend.

Al snel leerden we dat er weinig muurtjes werden opgetrokken en dat iedereen eerlijk, open en zonder oordeel naar elkaar luisterde. Het voelde voor de eerste keer in een lange tijd aan alsof we niet meer alleen stonden in onze strijd, maar er eindelijk mensen waren die begrepen waarover we spraken.

We belanden in een medisch kader waar er voor ons werd gezorgd en waarbij we eindelijk konden voelen dat het leven als jonge ouder niet enkel overleven is maar ook leven kan worden.

De eerste weken waren heftig. Er werd veel van ons gevraagd en na de observatieperiode kregen we toch wel een harde klap in ons gezicht. Vooral voor mij was dit een bittere pil en ik besloot dan ook een weekje rust aan mezelf te gunnen. Ik kan nu zeggen dat die week een van de belangrijkste weken was het afgelopen jaar. Tijdens deze periode kon ik voelen waar mijn noden lagen. Het was de eerste keer in jaren dat ik oprecht gelukkig werd van zaken voor mezelf te doen. Van lange wandelingen tot uren bij het haardvuur met een boek of tv programma op. Het voelde alsof ik eindelijk opnieuw ontdekte wie IK was naast het mama zijn.

Mijn thuiskomst zorgde dan ook voor verandering. Ik maakte bewust meer tijd om zaken in te plannen die ik leuk vond. Zocht tijd om samen met mijn partner door te brengen zonder elke avond in dezelfde sleur te vallen. Ik werd me elke dag bewuster dat er naast het leven met onze kinderen ook nog een leven voor mezelf bestaat.

Ondertussen zijn we heel wat maanden verder. En ik geef toe dat het moeilijk blijft. De balans tussen wat doen de kinderen graag en wat doe ik/ wij graag is nog niet volledig in evenwicht. Maar ik zie wat al dat harde werk van de afgelopen maanden met ons doet.

Ons gezin leeft meer in rust. Daar zijn wij als ouders het grootst verantwoordelijk voor. We houden meer rekening met onze eigen noden. Kijken hoe we die kunnen inplannen zonder hierbij onze kinderen uit het oog te verliezen. We gaan niet meer naar overvolle binnenspeeltuinen bijvoorbeeld, maar zoeken vaker de speeltuin in het park op, gekoppeld aan een wandeling door de natuur. Heerlijk voor mama, die even kan opladen, en heerlijk voor de kinderen, die hun energie eruit kunnen gooien.

De belangrijkste verandering in ons proces van de afgelopen maanden is dat het niet nodig is om telkens te denken dat het of wij zelf zijn of de kinderen. Het werd tijd dat we leerden dat het en wij zelf en de kinderen kan zijn. En door deze knop om te draaien, lukt het ons beter om in rust en vertrouwen te leven.