Na de storm komt stilte

Als de storm hard waait, ontstaat daarna de mooiste stilte.

December. Laat ik eerlijk zijn: het is nooit mijn favoriete maand geweest. Je valt van de ene verplichting in de andere verwachting, en er blijft amper ruimte over voor wat je zélf voelt. Van het ene lijstje naar het volgende, van Sinterklaas tot Kerstmis, met voortdurend het gevoel achter de feiten aan te lopen.

Zo voelt december meestal voor mij – en voor ons gezin. Niet bepaald het moment om er nog extra’s bij te nemen. Maar goed… ik ben die mama die in augustus alweer vergeten is hoe overweldigend december eigenlijk kan zijn. Dus besloten we, vol enthousiasme, om de week voor Kerst een paar dagen met z’n tweeën weg te gaan. Even samen opladen. Wat een goed idee leek.

Vier dagen en drie nachten zonder kinderen – dat was geleden van vóór ze er waren. We vonden dat we het meer dan verdiend hadden. Alleen: de timing was allesbehalve ideaal. Alles moest plots nóg sneller. In drie weken moest ik doen wat ik normaal in vier weken doe, en daarbovenop kwamen nog allerlei extra’s die spontaan op ons bord belandden.

Ik liep mezelf volledig voorbij. Mijn lichaam raakte uitgeput. En ook al genoot ik van ons uitje, een paar dagen later belandde ik ziek in bed. Eerst dacht ik aan een griepje. Maar het bleek een bacteriële infectie, en ik kreeg een kamer toegewezen in het beste hotel van België: het ziekenhuis.

Verdiende, verplichte platte rust.

Want wat doe je daar, zo’n hele dag? Mijn energie was volledig op. Ik sliep, keek uit het raam. Meer zat er niet in. Geen puf om te lezen, te tekenen of zelfs maar een gedachte vast te houden. Alles in mijn lijf vocht tegen die ontsteking.

Na drie dagen mocht ik naar huis. Maar met nog zeven dagen antibiotica voor de boeg, en een lijf dat bleef schreeuwen om rust, verliepen de feestdagen eerder in mineur. Rust, rust, rust. Dat was het enige wat mijn lichaam nodig had.

En nu – weken later – besef ik pas echt waarom. Mijn lichaam trok aan de noodrem. Waar was de tijd voor mezelf gebleven? Wanneer had ik voor het laatst écht ingecheckt bij mezelf? Wanneer had ik ruimte gemaakt voor mijn eigen emoties?

Inmiddels voel ik dat ik weer in balans kom. Het is zó fijn om te merken dat er na een storm weer rust in je lichaam komt. En vooral: dat je daar zelf invloed op hebt.Ik mag vertragen. Ik mag naar binnen keren en voelen welke storm er gepasseerd is. Ik mag de schade bekijken, en stap voor stap opnieuw beginnen met opbouwen.

En het mooie? Ik wíl dit ook. Na al die jaren geef ik mezelf eindelijk de toestemming om rust te zien, te voelen, te omarmen. En er ongestoord van te genieten.

Na elke storm komt rust.Tijd en ruimte om te bouwen aan iets nieuws. Misschien anders dan ik het vroeger zou doen – maar er is ruimte. En die ruimte geef ik aan mezelf.